Is het al vrijdag? Tijd om weer even lekker privé Milfje te gaan lezen! ZO even voor de frimibo nog even lekker soppen op je kantoorstoel met het laatste hoofdstuk van Perron Geluk. Geniet ervan!
“Goh…” zwijmelde Tiffany-Lynne temerig na van deze
knotsgekke vrijpartij. Ze was blij dat het weer goed was tussen haar en Brim,
maar ja, toch, hmz. Niet dat er iets mis was met zijn sixpack, of zijn
gladgeschoren onderarmen, of zijn stoere stekels… Maar nu ze zo op Brim’s
nazwoegende borstkas lag in te dutten liet Tiffany-Lynne haar gedachten de
vrije loop, en in haar wild galopperende fantasie was het niet een fallus die
in haar opkwam, neen, niets van dat al. In Tiffany-Lynnes brein ontsproot een
verrukkelijke fantasie over een zeemeermin; een lieflijke, groenbeschubde,
rossig behaarde (alleen op haar hoofd dan hè, een zeemeermin met okselhaar,
getver hoe bedenk je het), donkerhuidige zeemeermin. Tif-L, nu volledig in haar
dagdroom verzonken, dook in de branding en zwom met vurige slagen af op deze
verschijning, die zoals in de film op een ruige rots zat te lingen dat het een
lieve zust was. Ohooo haaaahaaaaa hooooo ♫♪♫♫♫
Toen Tiffany-Lynne dichtbij kwam, merkte de zedeloze
zeemeermin haar op en sprong likkebaardend het zilte water in. Tiffany-Lynne
(intussen haar vrouwelijkheid beroerend, nog immer dromend dat het andervrouws
hand was) wist niet wat haar overkwam toen ze onder water het gladde
parelmoeren vel van de feeërieke Ariël tussen haar benen voelde glijden. Kwam
het door het zeewater dat het aldaar alweer zo klotste, of…? Ariël begon met
een kus, maar niet zomaar een kus, het was zulks een zoetzoute zoen met een
zachte zuchtende tongstreling… Haar handen liet ze over Tifs lichaam dwalen, strelend
waar ze haar maar raken kon. Tiffany-Lynne kreunde nu de hele buurt bij elkaar,
en kroelde lekker door Ariëls golvende haren. Ariëls tong werd nieuwsgierig
naar het betreden van nieuwe paden, en de meermin dook onder de gladde
zeespiegel om naar Tiffies schuimende oester te zoeken.
Aldaar
aangekomen bleek dat schubben en een bikini van oesterschelpen niet de enige
gaven waren die deze zeemeermin gegeven waren: ze had ook een gigantisch lange
tong, en voor Tif-L het wist zat de zeemeermin als een hongerige slang aan haar
haarboedermals te lurken. Dat was nog eens wat anders dan dat amateuristische
gedoe van Brim! De enige reden dat ze bij hem klaarkwam was omdat ze stiekum
heul erg opgewonden raakte van zijn constante te laat komen. Dát was ook de reden
dat ze al die tijd bij hem was gebleven. Dát was de reden dat ze zojuist nog
thuis was geweest. Maar, nu ze een echte vrouwentong, nouja, eigenlijk was het
meer een soort tapir, een miereneter, een kolibrie) tekeer voelde gaan in haar
donkerglimmende spleet, tsja dat was toch wel een heel ander gevoel.
Tiffany-Lynne,
nog immer op de halvloer liggende, zat inmiddels tot haar pols in het vochtige
spleetje, en haar andere hand klemde ze nu om haar frêle halsje, waarna ze met boude
kracht begon te knijpen. In haar fantasie was het de zeemeermin die met twee
handen haar als een dolle begon te choken. Deze truc had T-to-the-L ooit van
Brim geleerd, een van de mooiste levenslessen die uit zijn zucht naar
onderwerping voortgekomen waren. Haar hersenen, niet haar sterkst ontwikkelde
kant, kregen hoe langer hoe minder zuurstof en dat riep allerlei oergevoelens
op. Een poes in het nauw krijgt intense hallucinaties, en dat bleek maar weer:
voor Tifs geestesoog nam de zeemeermin groteske vormen aan, borsten zwommen
overal, golven veranderden in regenbogen en rolden over Tiffany heen, haar met
kleur bedruipend, terwijl onze meervrouw maar doorging met slobberen…
Maar
ojee, living on the edge heeft ook z'n risico's, en daar had je de poppen al
aan het sjansen: Tiffany ging zo op in haar spannend spel dat ze de
werkelijkheid te ver uit het oog verloor, en heur adamsperzik niet meer
loslaten kon, terwijl dat toch echt hard nodig werd. Tragischerwijze nam de
zuurstoftoevoer naar Lynnies brein verder af, tot het moment waarop ze in
katzwijm viel… Ze zeeg andermaal neder op Brim's borstkas (die andermaal een
manhaftig "Pfoe" uitbracht) en even heerste diepe stilte… Een stilte
die alleen doorbroken werd door een kuchje van Tif en de nog altijd klotsende
halvloer…
Epiloog
En de vissers dan? Die vermaakten zich nog lang en
gelukkig met de zeemeermin, en zij met hen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten