Perron Geluk hoofdstuk 3

Wie gaat er terug naar haar roots? Milfje gaat terug naar haar roots! We waren namelijk onlangs het mikpunt van enige verzoeknummers (wat we enorm verwelkomen: leve de publieksparticipatie!). Wat was er aan de hand? Te weinig taalerotiek. Daarom specially voor alle hitsige taalvrienden out there: het derde hoofdstuk van Perron Geluk! Het epische epos over Brim en Tiffany-Lynne. Waar waren we? Oja. "Tif liet zich van het kastje naar de muur op Brim's borstkas vallen (“Oef!” stiet Brim manhaftig uit) en samen sluimerden zij weg op de drijfnatte halvloer." Homerus, eat your heart out!

“Goh…” zwijmelde Tiffany-Lynne temerig na van deze knotsgekke vrijpartij. Ze was blij dat het weer goed was tussen haar en Brim, maar ja, toch, hmz. Niet dat er iets mis was met zijn sixpack, of zijn gladgeschoren onderarmen, of zijn stoere stekels… Maar nu ze zo op Brim’s nazwoegende borstkas lag in te dutten liet Tiffany-Lynne haar gedachten de vrije loop, en in haar wild galopperende fantasie was het niet een fallus die in haar opkwam, neen, niets van dat al. In Tiffany-Lynnes brein ontsproot een verrukkelijke fantasie over een zeemeermin; een lieflijke, groenbeschubde, rossig behaarde (alleen op haar hoofd dan hè, een zeemeermin met okselhaar, getver hoe bedenk je het), donkerhuidige zeemeermin. Tif-L, nu volledig in haar dagdroom verzonken, dook in de branding en zwom met vurige slagen af op deze verschijning, die zoals in de film op een ruige rots zat te lingen dat het een lieve zust was. 

Ohooo haaaahaaaaa hooooo ♫♪♫♫♫

Toen Tiffany-Lynne dichtbij kwam, merkte de zedeloze zeemeermin haar op en sprong likkebaardend het zilte water in. Tiffany-Lynne (intussen haar vrouwelijkheid beroerend, nog immer dromend dat het andervrouws hand was) wist niet wat haar overkwam toen ze onder water het gladde parelmoeren vel van de feeërieke Ariël tussen haar benen voelde glijden. Kwam het door het zeewater dat het aldaar alweer zo klotste, of…? Ariël begon met een kus, maar niet zomaar een kus, het was zulks een zoetzoute zoen met een zachte zuchtende tongstreling… Haar handen liet ze over Tifs lichaam dwalen, strelend waar ze haar maar raken kon. Tiffany-Lynne kreunde nu de hele buurt bij elkaar, en kroelde lekker door Ariëls golvende haren. Ariëls tong werd nieuwsgierig naar het betreden van nieuwe paden, en de meermin dook onder de gladde zeespiegel om naar de parel in Tiffies schuimende oester te zoeken.

Aldaar aangekomen bleek dat schubben en een bikini van oesterschelpen niet de enige gaven waren die deze zeemeermin gegeven waren: ze had ook een gigantisch lange tong, en voor Tif-L het wist zat de zeemeermin als een hongerige slang aan haar haarboedermals te lurken. Dat was nog eens wat anders dan dat amateuristische gedoe van Brim! De enige reden dat ze bij hem klaarkwam was omdat ze stiekum heul erg opgewonden raakte van zijn constante te laat komen. Dát was ook de reden dat ze al die tijd bij hem was gebleven. Dát was de reden dat ze zojuist nog thuis was geweest. Maar, nu ze een echte vrouwentong, nouja, eigenlijk was het meer een soort tapir, een miereneter, een kolibrie) tekeer voelde gaan in haar donkerglimmende spleet, tsja dat was toch wel een heel ander gevoel.

Tiffany-Lynne, nog immer op de halvloer liggende, zat inmiddels tot haar pols in het vochtige spleetje, en haar andere hand klemde ze nu om haar frêle halsje, waarna ze met boude kracht begon te knijpen. In haar fantasie was het de zeemeermin die met twee handen haar als een dolle begon te choken. Deze truc had T-to-the-L ooit van Brim geleerd, een van de mooiste levenslessen die uit zijn zucht naar onderwerping voortgekomen waren. Haar hersenen, niet haar sterkst ontwikkelde kant, kregen hoe langer hoe minder zuurstof en dat riep allerlei oergevoelens op. Een poes in het nauw krijgt intense hallucinaties, en dat bleek maar weer: voor Tifs geestesoog nam de zeemeermin groteske vormen aan, borsten zwommen overal, golven veranderden in regenbogen en rolden over Tiffany heen, haar met kleur bedruipend, terwijl onze meervrouw maar doorging met slobberen…

Maar ojee, living on the edge heeft ook heur risico's, en daar had je de poppen al aan het sjansen: Tiffany ging zo op in haar spannend spel dat ze de werkelijkheid te ver uit het oog verloor, en heur adamsperzik niet meer loslaten kon, terwijl dat toch echt hard nodig werd. Tragischerwijze nam de zuurstoftoevoer naar Lynnies brein verder af, tot het moment waarop ze in katzwijm viel… Ze zeeg andermaal neder op Brim's borstkas (die andermaal een manhaftig "Pfoe" uitbracht) en even heerste diepe stilte… Een stilte die alleen doorbroken werd door een kuchje van Tif en de nog altijd klotsende halvloer…

Epiloog

En de vissers dan? Hun vermaakten zich nog lang en gelukkig met de zeemeermin, en zij met hen.