Broek der Illusies hoofdstuk 3

Herinner je je nog hoe onze edele protagonist Splinter een welgevormd elfje voorop zijn paard had genomen? Heb je wakker gelegen van de cliffhanger? Ben je benieuwd welk sprookjesachtig figuurtje nu weer ten tonele komt? Lees het, in het derde hoofdstuk van Broek der Illusies...

Bureau

Op het fonkelende zand verscheen niet geheel onverwacht (de afspraak was tenslottemento maanden geleden al vastgelegd) Lucinde, sinds jaar en dag (figuurlijk) Splinters kundige doch onzekere accountant. Lucinde, al evenlang heimelijk verliefd op haar arrogante cliënt, voelde zich die dag opperbest. De stralen des zons gaven haar de mentale kracht om haar stiekeme romantische dagdromen nu eindelijk eens waar te gaan maken. Al vanaf het begin van haar dienstverband had haar opdrachtgever af en toe de cijfers van het bureau afgeveegd en zonder poespas haar genitaliën bereden. Hoe gediend ze hiervan ook immer was geweest, hoezeer ze ook genoten had – ze wenste toch nog één ding meer…: den waare liefde, de wármte van deze stoere edelman. Hun vleierijen waren toch zo vlug, zo gespeend van iedere emotie… Vandaag had Lucinde haar stoute sneakers aangetrokken en besloten haar diepere gevoelens te laten blijken, al was het maar door een plukje haar achter Splinters welgevormde oor te zullen strijken… Dat zou hem toch wel doen inzien dat haar smachtende passie voor hem brandde en dat hij niets anders wilde dan die beantwoorden???

Legging

Lucinde dacht heel even dat ze getroffen was door een zonnesteek toen ze een heuse elf mét bijpassende ridder (batterijen apart verkrijgbaar) aan zag komen galopperen, maar ze herstelde zich gauw toen ze haar jonkheer herkende. Maar meteen werd ze getroffen door een zo mogelijk nog onverwachter pijl, toen haar blik getrokken werd naar het centrum van de mosgroene legging van het wonderlijke wezen voorop. Wat zich daarachter bevond moest wel uit een andere wereld komen, ja, welhaast uit een parallel universum! Wat een joekel!

Splinter sag sijn sometime-scharreltje stokstijf staan staren, en raadde onmiddellijk haar gedachten. Het kon niet op! Alsof hij de genotslotto gewonnen had! Hij hield zijn stoute hengst even in en sprak vol bravoure:

’Dag hallo! Wij waren net op weg naar een open plek verderop! Loopt u mee?’
’Eh… sure! U mag me best tutoyeren hoor!’ schutterde Lucinde perplex alsmede blozend.
Het sprookjesfiguur, inmiddels, taalde er niet naar om de kasteelheer erop te wijzen dat hij nog naar dat LARP-event moest – de stevige druk die de rijbroek op zijn achterste uitoefende, deed hem zulks praktisch gedoe terstond vergeten. Gedrieën, de heren stapvoets rijdend en Lucinde voetstoots stappend, begaven zij zich naar de zonovergoten open plek in het donkere bos…

Mossel

Aldaar geschiedde het. Aangekomen bij de plek des aankomsts probeerde Splinter, de koene Markies van Glijdeling tot Morgenroze, elegant doch mannelijk van zijn hengst te springen, maar hield hierbij te weinig rekening met zijn nog immer kloppende tampeloerus – de baardpreiboek hield het niet meer en barstte uit zijn voegen over de gehele naad open. Lucinde hoorde het scheuren nog eerder dan ze het zag, en vertoonde een onmiddellijke fysieke reactie: haar mossel begon terstond te schuimen dat het een lustig lief was. Ze liep op haar held toe en teemde schattig: ‘Dat maak ik wel even voor je! Ik kan heel goed naaien!’ Pardoes trok ze de flarden van Splinters bips, aldus het ridderlijk klokkenspel onthullend. De elf, die zich inmiddels ook over het paard had getild, zag nu wat hij met zijn maillot vol beloften veroorzaakt had: twee van geilheid likkebaardende dertigers, de een met een meer dan pronte pook, de ander met een glimmende gleuf… 

Hoe nu verder?