Duisters, pinguins, en andere artaculitieproblemen

Ziet hier: een best hilarisch filmpje van Sherlock (Benedict Cumberbatch) die het woord penguins niet zeggen kan. Aww! Penguins en pinguïn zeggen gaat bij mij best goed, al zeg ik het zelf, maar er zijn wel andere woorden waar ik altijd, echt altijd, over struikel. Zo gaf ik een keer college over articulatorische principes. Nou, het woord articulatorisch, dat kan ik dus m’n mond niet normaal uit krijgen, het wordt altijd iets als ‘artiko… artikulo… arta… artikelato… uitspraaktechnisch’. 

Niet zo gek: hoe langer het woord, hoe moeilijker het vaak uit te spreken is. Neem het beroemde woord Antidisestablishmentarianism. Lastig, lastig. Of natuurlijk die fijne IJslandse vulkaan van die ene keer dat de vliegtuigen niet reden. Maar soms gaat het dus, zoals bij Benedict, om heel eenvoudige woorden, die we gewoon telkens fout doen.

Ik heb dit trouwens ook bij het typen. Ik schrijf vaak over Duisters in plaats van Duitsers (niet dat ik daar vaak over schrijf, maar toch), en mijn eigen naam nota bene wordt vaak Sterer. M’n vingers hebben nu eenmaal een voorkeur voor afwisselend links-rechts-links-rechts – 2 keer links negeren ze gewoon. Zoals m’n tong bepaalde artica… arta… artikel… tongbrekers niet aankan, willen m’n handen niet aan de vingerbrekers.

Lieve lezers, wat zijn jullie tong- dan wel vingerbrekers?