Perron Geluk hoofdstuk 2

Zo lieve lezertjes, nog even een fijn verhaaltje om van te genieten dit koude weekend. Kruip maar zoet bij elkaar, doe de handen eens lekker ONDER de dekentjes en laat je voorprettig voorverwarmen door deze wulpsheerlijke liefdesgeschiedenis.

Opgefleurd, uitgewoond en ingetogen naderde Brim zijn huis. Hij floot een vrolijk wijsje bij de gedachte aan dat spectaculaire vluggertje van net. Maar diep in zijn bevredigde lendenen voelde hij ook onrust – hij was zo bang, dat hij vijftig tinten bruin scheet bij de gedachte dat Tiffany-Lynne, stipt als ze was, hem verlaten had omdat hij voor de gigaziljoenste keer te laat was. Tiffany-Lynne was namelijk behept met een onhandige dwangneurose, die haar iedere minuut van de dag op de klok deed kijken en ernstige paniekaanvallen veroorzaakte wanneer iets niet stipt op tijd gebeurde. De combinatie met Brims wat losse stijl van leven resulteerde in de enige kink in hun relatiekabel, die verder toch zo glad en lang als een glasvezel was. Hoe zonde ook, Tiffany-Lynne was duidelijk geweest: een minuut na half 8, en ik pak mijn zachte tas.

            Weemoedig berustend stak Brim zijn gekartelde sleutel in het nauwe sleutelgat. Hij duwde de deur open en dacht even dat het avontuurtje met de conducteur hem deed hallucineren - daar stond Tiffany-Lynne! Alsof er niks aan het handje was! Nou goed, ze was wat rood aangelopen en heur haar stond wild piekend wijd uiteen. Ze brieste ook toen ze, na een secondelange wederzijdse stilte, vuur spuwend uit ogen, oren, ja, uit ieder zintuig en iedere holte, ternauwernood uitbracht: 'Hé man lul! Waar kom jij vandaan!! Ik had toch gezegd!! Wie denk je wel niet!! Doe je dat thuis ook?? Wat vind je moeder ervan!! Dat doe ik toch ook niet!!'

'Tsja, zo kun je het ook bekijken, maar wat doe je eraan he' bracht ook Brim wat clichés te berde.

'Is dat alles wat je te zeggen hebt??' heeg Tiffany-Lynne nu volop schreeuwend.

Brim wilde écht, probeerde écht met een verklaring te komen, het 'Oh Prorail! lach al op z'n lippen, vierkante blaadjes, openstaande bruggen, hij wilde het écht, maar onze Brim, nog nageilend van het avontuurtje met de niet zo brave NS-borst, werd opeens gegrepen door zulk een mateloos verlangen naar nog meer lustbeleving! Zoals alweer bleek was de combinatie Brim en overheersing (of die laatste nu door een uniform werd gesuggereerd of door de heftige toorn die zijn wellicht ex-vriendin nu tentoon spreidde) een combinatie gemaakt van bladgoud. Brim wilde nu niets liever dan zijn geliefde plezieren…

            Tiffany-Lynne zag de blik in Brims ogen veranderen van weemoedig berustend in iets… tsja… iets… iets…. welhaast dierlijks! Ze kende die blik en wist wat er gebeuren zou - jawel, daar roerde zich diep in haar de hitte. 'Oh… Brim… Maar…' probeerde ze nog even haar emoties onder controle te krijgen, maar er was geen houden meer aan. Ze trok Brim aan zijn revers dieper het halletje in en begon aan zijn rits te ritselen, onwetend van het pikante gegeven dat een anonieme conducteur deze zo-even nog op navenante wijze beroerd had. Had zij dit geweten, dan had ze zich waarschijnlijk wel tien keer bedacht, bang voor soa’s als ze (terecht) was.

            Brim ondertussen, was vervuld van geluk toen hij zich realiseerde dat hij voor de tweede keer deze dag het beest met de twee ruggen zou maken. Dol van enthousiasme stroopte hij Tiffany-Lynnes rokje op, trok met zijn andere hand heur haarelastiekje uit heur haar, zodat zij heur karmijnrode (de tint met RAL nummer 3002) haren om zich heen kon doen wapperen, en friemelde vervolgens haar panty enkelwaarts. Onstuitbaar stak zijn stevige mannelijkheid, waar de vellen nog aanhingen van zijn vorige rencontre amoureuse, al zijn kopje uit zijn open broek omhoog. Gelukkig waren Tiffany-Lynne’s ogen plafondwaarts gericht en zag ze niks. Na nog ampele seconden geharrewar en gesjor met textiel, was het dan zo ver: onstuimig spieste Brim zijn jongenslans in de natte spelonk van zijn vriendin. Genietend bewoog hij heen en weer weder, weder en weer heen, terwijl zij de koene ruiter nog wat aanspoorde door met iedere nieuwe BONK een straffe pets KLATS op Brim's linkerbil te geven, terwijl ze zich niet liet afleiden door de koude granolmuur waartegen haar eigen bilpartij schuurde. Dat ging zo ritmisch door, zodat aandachtige luisteraars welhaast de bekende passage uit Stravinsky’s Rite of Spring er in herkenden: BONK KLATS KLATS KLATS KLATS BONK KLATS BONK KLATS KLATS KLATS.

            Brim hád het niet meer. Het was zijn stylo om te laat te zijn, maar nu zou hij toch echt wel eens te vroeg kunnen komen… Witlof, zijn schoonmoeder, Andries Knevel, hier hielp geen lievemoederen meer aan: onstuitbaar naderde Brim zijn climax. Schokkend en bevend spoot, nee, torpedeerde hij zijn diksap tot diep in Tiffany-Lynnes vruchtvlees. Joelend, juichend en applaudisserend van genot kreet hij nog 'Nounounounou!' uit en stortte uitgeput op zijn knieën.  Nu echter bewees Brim dat hij naast een echte man (twee keer spuiten in een uur, niet voor de poes!) ook een echte heer was: eenmaal op zijn knieën aangekomen en zonder de energie maakte hij van de nood een deugd door Tif op het halkastje te tillen, haar benen te spreiden en zijn hele gezicht pardoes in haar nog van zijn genotstroop nadruipende plakscheur.

            Tif, die dit absoluut niet verwacht had, begonnen meteen te loeien (AHUUUUUUUUUUUUA).  dat het een lieve lust was. Ze plantte haar handen op het hoofd van de galante jongeman en duwde zijn gezicht zo mogelijk nog dieper in haar kruis, zodat Brim nauwelijks meer adem kon halen. Wild om zich grijpend greep hij het eerste voorwerp dat hij kon vinden (een naaldhak), en wanhopig naar adem snakkend penetreerde hij met de bruingelakte schoen de anus van het hem verstikkende meisje. “Iaoiuüöäæǿəٹٺټٸټلّ” kreette Tif terughoudend, en ze haalde prompt haar handen van het hoofd van Brim. Die maakte van de gelegenheid gebruik om zijn hoofd terug te trekken, diep adem te halen en onmiddellijk terug in de inmiddels de geur van een vismarkt verspreidende poes van Tif te duiken, waar hij zich al likkend een weg baande door haar flapperende vlees, onderwijl niet vergetende de naaldhak fiks heen en weer te pompen in haar bruine anjer. Zo op twee manieren te worden benaderd was teveel voor het arme meisje, en schreeuwend en razend en tierend kwam ze klaar met de kracht van een golfslagbad. Brim, die overspoeld werd door haar kutgeil, liet het zich welgevallen en zakte voldaan achterover. Tif liet zich van het kastje op zijn borst vallen (“Oef!” stootte Brim manhaftig uit) en samen sluimerden zij weg op de drijfnatte halvloer.