Broek der Illusies hoofdstuk 1

Tsja, daar zit je dan met je goeie gedrag op maandag. Koffieautomaat kapot, geen zin om te werken. Maar dan glimmert er een sprankelend straaltje hoop door de ramen: Milfje heeft een nieuw verhaal! En het is weer smikkelen en soppen geblazen, wat heet! Ga genieten van Broek Der Illusies. Met enige dank aan gastauteur RvM. 

Opnieuw braakte een zonovergoten dag heur stralen uit over het landgoed en bijbehorende Kasteel Den Loevendrakenaer. ‘Ha,’ dacht Splinter, Markies van Glijdeling tot Morgenroze, ‘wat een prachtige dag om mijn hengst te berijden! Het kan nog net voordat mijn accountant langskomt.’ Hij voegde de Daad bij zijn gedachte en begaf zich alras stalwaerts. Aldaar aangekomen zadelde hij zijn kampioenspaard Zweetsok IV, onlangs overgekocht van de familie Bohner, en besteeg hem. Vervolgens toog hij kalm de kasteelpoort uit, het landgoed op. In de bomen kwinkeleerden de vogeltjes (géén wielewalen wel te verstaan) dat het twee lieve lusten waren, de lentelucht prikkelde in zijn neusgaten, en de wind voerde bedwelmende geuren aan. Welk een dag! 

Dagen zoals deze herinnerden de Markies aan de Dagen van Weleder, de dagen van zijn jeugd, toen hij alles leerde over de Wondere Werking des Werelds, en stap voor heerlijke stap in de geneugten des liefdes werd ingewijd door afwisselend zijn strenge Zweedse gouvernante Griselda-Ursula en door de kort-van-stof-zijnde maar bepaald niet kort-bepaalde stalknecht Manus. Het was op een ochtend zoals deze geweest dat zijn gouvernante hem meenam naar de stal, alwaar Manus de scepter zwaaide over dier & mensch gelijk. En daar namen zij samen Splinter mee naar een Geheime Plaats achter het ezelverblijf, en daar begon het allemaal.

Jullie denken, lieve lezertjes, dat deze Badmeesters van de Sexuele Ontluiking onze held eerst een beetje lieten pootjebaden in het Zwembad der Bevrediging? Neehoor, niks van dat alles. Alreeds na één luttel uur bevond Splinter zich naakt, ondersteboven vastgebonden, met klampen op zijn tepels en een ruwe borstel in zijn kwajongens-bips: zijn schuchtere lans omzwachteld door de Bokito-eske handen van Ursula en zijn mond al zuigende op de voorlichamelijke bepaling van Manus. En vanaf dat moment was de jonge Splinter alleen maar verder afgedaald in de Vulkaan der Heimelijk Geneugtes: hij was vastgebonden, geslagen met allerlei voorwerpen, bescheten, bepist en bespuugd, benaderd door mannen, vrouwen en een variëteit aan dieren (de beste herinneringen bewoer hij toch wel aan een buitensporig vurig namiddaggelijk intermezzo met een tapir: wie had vermoed voor welk exotische plezieren die slobberende slurf allemaal aangewend kon worden?), en had een welhaast encyclopedische kennis opgedaan van hulpmiddelen en fetisjen. En het had hem zowaar ook de nodige levenswijsheid opgeleverd: geen sexuele neiging zo onverwacht, of de Markies had er wel begrip voor (meestal door een gepaste hoeveelheid ervaring). 

Ach, konden alle mensen toch zulk een omniseksuele opvoeding genieten, dan zou er een stuk minder oorlog zijn in de wereld (behalve de oorlog gevoerd natuurlijk door bellofielen, diegenen die opgewonden raken van oorlog). Aldus mijmerend en stapvoets rijdende schrokken onze held en zijn vurige paard plotseling op van een schaarsgekleed elfje op hun pad. Verhip, een elfje?