Populariseren kun je leren

Afgelopen zaterdag vond de Grote Taaldag plaats: een dag waarop tout taalwetenschapland bijeenkomt om lezingen te geven en ernaar te luisteren, om lekker bij te kletsen, maar niet in het minst ook om te horen wie-oh-wie er die twee felgebeerde prijzen hebben gewonnen: de dissertatieprijs van AVT/Anéla en de populariseringsprijs van de LOT. Titia Benders won de eerste, en u kunt hier lezen waarom dat zeer terecht en geweldig is. De populariseringsprijs werd gewonnen door de Taalcanon, al even zo terecht en geweldig. Maar waarom is die prijs er eigenlijk? Wat is toch die LOT waar ik het over heb? Omdat deze vragen aan de zin van Milfjes leven raken, gaan we daar de komende tijd eens flink wat aandacht aan besteden.

De LOT is de Landelijkse Onderschoeksschool Taalwetenschap: een klup die allerlei dingen organiseert waar je als taalwetenschappelijk onderzoekster enorm bij gebaat bent. Bijvoorbeeld cursusweken voor PhD's, de Grote Taaldag, een dissertatieprijs, een vet goeie nieuwsbrief zodat je op de hoogte bent van wat je zoal niet mag missen, een deal met een drukker zodat je je proefschrift makkelijker kunt publiceren, en ga zo maar door. Maar ook als je geen taalwetenschapper bent, ben je blij met de LOT, vanwege de populariseringsprijs.

Die prijs wordt ieder jaar uitgereikt ‘ter stimulering van het vervaardigen van populair-wetenschappelijke bijdragen over een taalwetenschappelijk onderwerp.’ Kortom, de LOT zorgt er niet alleen voor onderzoekers zelf, maar zorgt ook dat dat onderzoek in de samenleving terecht komt.

Er is namelijk best een kloof tussen wat taalwetenschappers doen en wat het publiek weet. Op zichzelf is dat niet vreemd: die kloof is in meer of mindere mate inherent aan ieder wetenschappelijk veld. Niemand verwacht dat de leek volledig op de hoogte is van de recentste ontwikkelingen in een gebied, maar het is wel leuk als het Grote Publiek weet wat er speelt, waar men mee bezig is. 

Bij taal is dat misschien nog wel belangrijker dan bij andere wetenschappen: iedereen is tenslotte de ganzen dag met taal bezig, en iedereen heeft er een mening over. Goed om dan te weten wat men doet, wat we eraan hebben, hoe rijk en breed het onderzoeksveld is, waarom het eindeloos interessant is, en waarom het oneindig veel meer is dan alleen spelling en "hun hebben". Op al die punten gaat de Taalcanon in. Heeft u hem nog niet? Kopen die handel!

Een samenleving wordt rijker van kennis, dus ook van taalwetenschappelijke kennis. Het is zonde als je onderzoek binnen de uni blijft hangen. Maar popularisering is ook goed voor het onderzoek en de onderzoekers zelf. Zoals voormalig dissertatieprijswinnaar en Milfje-coryfee Mark Dingemanse het zegt: “Al populariserend leer ik om mijn punten helderder te formuleren én ik doe interessante onderzoeksvragen op. De leukste vragen komen vaak van leken, niet van collega’s.” (© Gaston Dorren).

Milfje kan zich alleen maar bij bovenstaande opvattingen aansluiten – we zijn tenslotte begonnen met deze webstek om De Mensen blij te maken met Pure Kennis. Om ons populariseringssteentje bij te dragen zullen we de komende tijd stukjes schrijven over de genomineerden en hen (zo mogelijk) interviewen. De populariseerders gepopulariseerd, aah recursie!